Rozdział 4

Jechałam samochodem. Noc nie była spokojna, padał deszcz. Lecz niczego się nie spodziewałam. To była noc, ta noc która okazała się początkiem lekcji. Jechałam, w pewnym momencie zobaczyłam samochód jadący pod prąd, wjechał we mnie. Straciłam przytomność. Obudziłam się dopiero w szpitalu.

- Gabriela, kochanie – powiedziała zapłakana mama

- Mamo- wychrypiałam

Do gabinety wszedł lekarz.

- Mamy złą wiadomość – przestraszyłam się – nie będzie pani chodziła

- Nie, nie to nie prawda – płakałam

- Przykro mi – powiedział, przejechałam rękami po nogach, naprawdę ich nie czułam. Od tamtego momentu moje życie traciło sens, przyjaciele mnie zostawili. Aż poznałam Taylor, prawdziwą przyjaciółkę i Jonasów oraz wróciła Sel.

Obudziłam się, o był pierwszy raz kiedy przyśnił mi się wypadek. Dziś mam spotkanie z Joe.

(Joe)

Siedziałem w szpitalu. Mama miała wypadek. Nic mnie to nie obchodziło dopóki nie dowiedziałem się w jakim jest stanie. Byłem egoistą prawda. Wyszedł lekarz.

- Przykro mi – powiedział do nas- pani Jonas nie żyję, zrobiliśmy co się tylko dało.

Usiadłem na krześle, zakryłem twarz w dłonie i po prostu się rozkleiłem, pierwszy raz. Wypadek mamy mnie zmienił. Zerwałem kontakty z dawnymi przyjaciółmi. Przestałem być egoistą, żałowałem tylko że wcześniej nie zrozumiałem jakim egoistą byłem. Nie zdążyłem przeprosić mamy.

Obudziłem się. Pierwszy raz śniła mi się ta noc. Wypadek mamy. Pamiętam co wtedy czułem. Teraz, po tym co powiedziała Gabriela, wiem że mama umarła by pokazać mi kim byłem. Jest to lekcja. Muszę wierzyć że mama mi wybaczyła. Nie musiała, mama nigdy na nas swoich synów się nie złościła. Tej feralnej nocy, wjechał w nią tir. Zmarła na stole operacyjnym. Wtedy, w czasie rozmowy z Gabrielą nie mogłem nic wydusić z siebie dlatego po tym jak opowiedziała o sobie nic nie powiedziałem. Myślałem czy powiedzieć jej o swojej mamie, o tym jak się zmieniłem. Teraz wiem, czuję że Gabriela mnie zrozumie, postanowiłem jej wszystko powiedzieć.

(Gabriela)

Pamiętam mamę. Po wypadku moim załamała się, a po wypadku swojej przyjaciółki i jej śmierci, załamała się jeszcze bardziej. Pamiętaj jak mówiła że ona i pani Denise chciały mnie i średniego syna pani Denise wyswatać. Mama zmarła cztery miesiące temu. Byłam załamana, mama prosiła mnie bym się nie martwiła, że ona będzie na mnie patrzeć z góry i że zawsze będzie w moim sercu. Mama umarła na raka. Nie walczyła. Tata mocno się załamał. Ja przestałam walczyć, lekarze mówili że jest cień nadziei że stanę na nogi, ale ja przestałam walczyć, straciłam nadzieje aż poznałam Taylor.

Wstałam z łóżka, podjechałam do półki, otworzyłam szufladę. Było tam pudełko. Zdjęcia i pamiątki po mamie.

Wzięłam do reki zdjęcie. Byłam na nim ja i mama, ona tuliła mnie, a ja się uśmiechałam. Było to jeszcze jak miałam 10 lat nie byłam taką egoistką. Kolejne zdjęcie.

Cała rodzina, ja, tata, mama i brat który 2 lata temu wyprowadził się do Polski. Ja stałam dumna z tego że jestem bogata, mama patrzyła na mnie ze smutkiem w oczach, tata patrzył na mamę ze współczuciem, a brat rozczarowaniem na mnie. Wtedy się zaczęło, po moich policzkach spłynęły łzy. Brat, nienawidzi mnie, wie o mamie. Nie wie tylko o moim wypadku  i zmianie. Nie było go na pogrzebie, przyjechał na grób po miesiącu, nie mógł przyjechać ponieważ tego dnia samoloty nie mogły latać z powodu wybuchu wulkanu.

Ostatnie zdjęcie, po wypadku. Mama stała zmarnowana przy moim wózku. Byłą dumna ze mnie, z mojej zmiany, ja patrzyłam na nią ze łzami. Po miesiącu od zrobienia tego zdjęcia mama umarła. Rozkleiłam się. Wsadziłam pudełko z powrotem i odjechałam od szafki do okna. Huśtawka, pamiętam dzień przed jej śmiercią, siedziała na huśtawce, patrzyłam na nią, po chwili puściła kubek. Straciła siły.

Popatrzyłam na zegarek 11:00

Lepiej pojadę na śniadanie.

Zjechałam na dół.

Ja razem z tatą jedliśmy śniadanie. Nie wytrzymałam i zapytałam się:

- Tato wiesz co u Jasona? – zapytałam

- Nie- powiedział – co się nim tak interesujesz

- Dziś jakoś wspominałam, wypadek, mamę – ostatnie słowo powiedziałam cicho

- Mi też jej brakuję – powiedział smutno

- Gabi ona chcę byśmy żyli dalej – powiedział

- Wiem- uśmiechnęłam się – Jason ma mi za złe że byłam taką egoistką

- On cie kocha – powiedział mój tata

- Nie wydaje mi się – powiedziałam ze łzami w oczach

Popatrzyłam na zegarek 11:30

- Ja już pójdę się szykować – powiedziałam

- A gdzie panienka się wybiera – zapytał mój tata

- Na spotkanie z Joe – powiedziałam, a on się uśmiechnął

                                      Soon you'll be sore and memory.