Rozdział 15

09.11.2020

- Demi, szef cię woła do siebie – usłyszałam głos Basi, sekretarki pana Jankowskiego. Posłałam jej pytające spojrzenie, a ona jedynie poruszyła ramionami i opuściła mój gabinet upijając łyk kawy którą trzymała w dłoniach, wstałam i przetarłam spódnice oczyszczając ją od niepotrzebnych włosków i brudów. Poszłam w kierunku gabinetu derek Tora i weszłam do niego ówczesno pukając w dębowe drzwi.

- Wołał mnie szef – powiedziałam patrząc na niego z przestrachem.

- Tak, siadaj – powiedział pokazując na krzesło naprzeciwko niego. Podeszłam do  wskazanego przez niego przedmiotu i usiadłam na nim wygodnie.

- Demi, jak wiem masz córkę, a to co powiem nie będzie w 100% korzystne dla naszej firmy – powiedział mężczyzna strasząc mnie niezmiernie.

- Czy..czy – nie mogłam wymówić tego zdania, a on tylko cicho się zaśmiał.

- Demi, ja cię nie zwalniam, ale mam dla ciebie bardzo dobrą informację, mam dla ciebie stanowisko dyrektora w firmie współpracującej z nami. – powiedział, a na mojej twarzy szybko zalśnił wielki i szczery uśmiech.

- Zgadzam się – powiedziałam.- a gdzie to jest?

- Demi, to jest w L.A. – powiedział, a ja zostałam postawiona na skrzyżowaniu. Mogłam jechać do L.A i zostać narażona na spotkanie z nimi, ale mieć dobrą posadę i dać mojej córce dobre życie. Albo zostać tu gdzie jestem w dość dużym kryzysie finansowym. Spojrzałam na mężczyznę i powiedziałam słowa które były bardzo przemyślane.

- Jadę tam – powiedziałam, a on podał mi adres oraz inne potrzebne informacje dotyczące firmy. Wstałam z krzesła i udałam się w stronę drzwi.

- To do zobaczenia Demi – powiedział siadając na krzesło, a ja opuściłam pomieszczenie, zapakowałam swoje rzeczy i opuściłam firmę, a jedyne co słyszałam to szepty ludzi i pytania ”zwolnił ją?”. Weszłam do domu i położyłam pudło na stole, małej jeszcze nie było, więc udałam się do mojej babki. Podeszłam do nich i zapukałam.

- Demi co ty tu o tej porze? – zapytała Taylor otwierając drzwi, miała brzuszek ciążowy, była już w 8 miesiącu, ona i Zayn właśnie czekali na swoje 2 dziecko. Uśmiechnęłam się do niej.

- Muszę wam coś powiedzieć – powiedziałam i weszłam do domu.

- Och Demi, ty już skończyłaś pracę? – zapytała moja babcia odkładając swoje okulary na stole.

- Tak, muszę wam coś powiedzieć – powiedziałam siadając obok mojego brata na sofie, a Taylor zajęła drugie miejsce obok niego.

- Zayn ty i reszta wyprowadzacie się za jutro do L.A? Prawda? – zapytałam parząc na mojego brata, a on tylko twierdząco pokiwał głową. – Ja jadę z wami.

- Ale jako to? – zapytał patrząc na mnie pytającym wzrokiem.

- Dostałam tam posadę dyrektora – powiedziałam z uśmiecham, a na twarzy reszty zobaczyłam radość, a także niepokój.

- Dasz radę? – zapytała moja babka- nie boisz się że ich spotkasz?

- Nawet jeśli, i tak ich nie będę obchodziła, nie mam się o co martwić – powiedziałam machając ręką oznajmiając że to i tak nic nie znaczy że mogę ich tam spotkać.

- Ale jak ty to powiesz Emily, ona tu ma życie, przyjaciół – powiedziała Taylor, a w mojej głowie zapadło to samo pytanie.

- Muszę jej jakoś t wytłumaczyć, to jest dla mnie wielka szansa – powiedziałam zgodnie z prawdą.

- Znając życie zaraz wejdzie tu gdyż już zakończyła zajęcia – po tych słowach usłyszeliśmy dźwięk otwieranych drzwi, a w pokoju pojawiła się moja córka, na mój widok pisnęła i podbiegła do mnie tuląc mnie.

- Mama – powiedziała wtulając się we mnie, nie miałam dla niej zbyt dużo czasu to prawda.

- Kochanie – powiedziałam przytulając ją i głaszcząc ją po główce.

- Co ty tu robisz? – zapytała odrywając się ode mnie.

- Kochanie, wiesz że wujek i ciocia wyjeżdżają jutro? – zadałam jej pytanie na które znała odpowiedź, na moje słowa ona posmutniała.

- Tak, ale chciałabym by tu zostali – powiedziała patrząc na dwójkę o której rozmawialiśmy.

- Tak, ale my się z nimi przeprowadzimy – stało się coś czego się nie spodziewałam, na twarzy mojej córki pojawił się wielki uśmiech, a jej radość była niedopisania, skoczyła na moje kolana i zaczęła całować i mówić dziękuje.

- Cieszysz się? – zapytałam nie mogąc uwierzyć.

- A czemu miałabym się nie cieszyć, będą wujek i ciocia i wujkowie i będę z dala od tej głupiej szkoły – powiedziała uśmiechając się radośnie.

- Ale tam też będzie szkoła – uświadomił jej Zayn.

- Ale na 100 fajniejsza – powiedziała.

                                                          ***

- Ashley, kotku po co ci kolejna para butów? – zapytałem gdy moja narzeczona wybierała kolejną parę butów która i tak wyląduje na dnie jej szafy. Na moje słowa ona posłała mi tylko wrogie spojrzenie i wróciła do poszukiwań nowej pary obcasów. Nie rozumiałem kobiet po co im tyle ciuchów i butów, mi starczą tylko moje ulubione adidasy i trampki. To starczy, oraz buty na galę, ale wybieranie ich i tak należy do moich stylistów.

Odłożyłem stos torb na ziemię, przyznam że tylko jedna lub 2 z nich należą do mnie i oparłem się o ścianę cmokając z niezadowolenia, po chwili popatrzyłem pytająco na Ashley gdyż miała ona minę jak dziecko co zabrano mu lizaka, przyznam wyglądała słodziutko.

- Co się stało kochanie? – zapytałem ją.

- Nie ma mojego numeru – powiedziała, pokazując na parę czerwonych obcasów, podniosłem torby i pociągnąłem ją do kasy w celu zapłacenia za wybrane już przez nią buty. Po wyjściu ze sklepu była ona jakaś naburmuszona, zawsze tak ma gdy opuszczamy sklep z mojego rozkazu, ona chętnie by w nim zamieszkała. Zaśmiałem się melodyjnie.

- Co? – zapytała naburmuszona.

- Nic, nic – powiedziałem. I poszedłem razem z nią w kierunku naszego samochodu.

                                                       ***

- To już wszystko – powiedziała Emily zamykając kolejne pudło, po zapakowaniu naszych rzeczy to mieszkanie wydawało się strasznie puste rozejrzałam się dookoła, i uznałam że Emily ma rację.

- Mamo, a co ty w ogóle będziesz robiła w tej firmie? – zapytała moja córka bawiąc się kawałkiem taśmy.

- Będę kierowała firmą która ubiera znane gwiazdy, czyli stylistów – powiedziałam odkładając pudło.

- Aha – powiedziała. – A spotkamy się z dziadkiem?

- Nie wiem kotku – powiedziałam patrząc na nią smutno – ale zaprowadzę cię na grób babci.

- Dobrze – odpowiedziała i udała się do pokoju, ja też postanowiłam się położyć i sama zadałam sobie pytanie zasypiając, czy powinnam przedstawić Emily mojemu tacie, a co gorsza Joe? Albo czy jest jakaś możliwość bym ich spotkała, a oni by poznali prawdę?

                                                   ***

- Wiesz o czym ostatnio myślałem? – zapytał Nick kiedy leżeliśmy w łóżku wtuleni w siebie.

- O czym? – popatrzyłam na niego pytająco.

- O Demi – powiedział, a ja posmutniałam.

- Zastanawia mnie czy o nas pamięta? co z nią? Czy… - przerwałam mu.

- Czy wróci? – powiedziałam. – Tak mnie też to zastanawia.

Po tych słowach, zamknęłam oczy i odeszłam w  błogi sen w ramionach mojego męża, a w mojej głowie dalej było pytanie czy ona wróci? Czy pamięta?  

                                                    ***

Okej Demi wraca !! Podoba mi się. Następne też mam zaplanowane już i jeszcze bardziej mi się podobają. Zapraszam na kolejny rozdział.