Rozdział 22     

Usadowiłam się na fotelu i zakryłam twarz w dłonie, cierpiałam i to bardzo. Te 9 lat temu straciłam matkę, a teraz miałam stracić ojca. Nie wiedziałam co z sobą zrobić. Po chwili poczułam że moje policzki zrobiły się mokre, czyli zaczęłam płakać. Odchyliłam się do tyłu łkając. Oparłam się o oparcie i zamknęłam oczy, ale to nie zatrzymało słonych kropel. Miałam ochotę umrzeć.

- Mamo wszystko dobrze? – zapytała moja córka podchodząc do mnie, otarłam policzki i spojrzałam na nią z wymuszonym uśmiechem.

- Tak kochanie – powiedziałam, ale ona mi nie uwierzyła, widziałam to w jej oczach.

- Mamo, czy dziadek umrze? – zapytała, a ja nie wiedziałam co odpowiedzieć, gestem ręki wskazałam jej by podeszła do mnie. Zrobiła to co kazałam i wtuliła się w moje ramiona, a po jej policzkach zaczęły spływać słone łzy.

- Wszystko będzie dobrze, zobaczysz – powiedziałam próbując ją uspokoić, ale to nic nie dało, sama w to nie wierzyłam, w głębi serca miałam nadzieje że jednak zdarzy się cud, ale to nie możliwe. On umrze, zostawi nas dla Boga, jak moja matka. Trwaliśmy w takiej pozycji, aż nie usłyszałam dzwonka do drzwi, puściłam Emily i podeszłam do nich.

- Co jest? – zapytał Zayn stojący w progu, odsunęłam się tak by mógł wejść.

- Usiądź – powiedziałam wchodząc za nim do salonu, gdy usadowił się przede mną, odetchnęłam głośno i spojrzałam na niego smutno.

- Wytłumaczysz mi w końcu co się dzieje? – zapytał, a ja spuściłam głowę.

- Tata umiera – powiedziałam po chwili, a jedyne co usłyszałam to jego głośny oddech.

- Ale jak to? – zapytał, a ja spojrzałam na niego już mokrymi od łez oczami.

- Jest chory – powiedziałam,  a jego oczy zaczęły się niebezpiecznie błyszczeć, po chwili pozwolił łzą płynąć.

- Nie wierzę – powiedział wstając.

- Sama nie wierzyłam, ale dziś go odwiedziłam, już w całym domu czuć ten odór szpitala, widać że jest wykończony – powiedziałam, a on spojrzał na mnie smutno.

- Ale nie możemy mu pozwolić odejść, nie może nam tego zrobić – powiedział, a ja przełknęłam głośno ślinę.

- Nie zatrzymasz choroby Zayn – powiedziałam, a on usiadł na kanapie i zakrył twarz w dłonie. Spojrzałam na miejsce gdzie przed chwilą stała Emily, nie było jej tam.

- Czemu my zawsze musimy cierpieć ? – zapytał, a ja usiadłam koło niego, kładąc dłoń na jego plecach.

- Nie wiem Zayn, nie wiem – powiedziałam, a on podniósł się i przytulił się do mnie. Objęłam go szczelnie i także dałam upust łzą.

- A zamierzasz.. – nie dałam mu dokończyć, dobrze wiedziałam o co mu chodziło.

- Sama już nie wiem Zayn – powiedziałam odrywając się od niego kiwając głową. Chciałam by Joe wiedział, co jeśli go tez już na zawsze stracę. Teraz mam jeszcze szanse iść i porozmawiać szczerze, ale jest jeden problem, nie potrafię. Tak po prostu tchórzę.

                                                       ***

Podniosłem się szybko z mojego fotelu odkładając laptopa na stoliku. Cały czas od telefony Daniel siedzę przed nim i szukam informacji o Demi. Ale tyle godzin przed wyświetlaczem na marne. Nie ma o niej żadnej informacji.

- Tak słucha – powiedziałem do telefonu po odebraniu go.

- Joe nie wiem czym jesteś tak zajęty, ale masz przechlapane – usłyszałem głos mojego brata.

- Słucham? – powiedziałem zdziwiony całą sytuacją.

- Spotkanie, Derek, 15 – wymieniał każde słowo z powagą, moje oczy rozszerzyły się, a usta wymówiły nieme Kurwa. Jak ja mogłem zapomnieć, spojrzałem na zegarek, który założyłem dziś rano na moją rękę. O rzesz 15:30. Szybko wstałem i ruszyłem ku siedziby mojego producenta. Jechałem zdenerwowany na samego siebie, co chwilę spoglądając na zegarek na którym czas leciał niewyobrażalnie szybko. Wiedziałem że będę miał przechlapane i dostanę opierdziel.

                                                              ***

Usadowiłam się na moim fotelu, ale po chwili znów musiałam się z niego podnieś, gdyż mój telefon wydał swój dzwonek. Podeszłam do mojej torebki która leżała na kanapie i wyjęłam z niej urządzenie.

- Tak słucham – powiedziałam do aparatu.

- Witam czy pani to Demetria Lovato? – zapytał mój rozmówca.

- Tak, a w czym mogę pomóc? – zapytałam opierając się o oparcie kanapy.

- Z tej strony Derek Fox, chciałbym obgadać z panią wszystkie sprawy związane z współpracą pani firmy i mojego zespołu – powiedział, a ja zastanawiałam się jakiego zespołu jest on producentem.

- Dobrze, tylko musi mi pan podać adres– oznajmiłam

Mężczyzna podał mi adres który dobrze znałam, był bardzo blisko mojej siedziby. Wpisałam w telefonie numer Zayna, gdy mieszkałam w Polsce pod moją nieobecność Emily zajmowała się moja babcia.

- Hej siostra – usłyszałam jego głos i zaśmiałam się.

- Hej bart – powiedziałam – Masz czas?

- Tak i tak zajmę się Emily – wyprzedził moje pytanie, na moją twarz mimowolnie wkradł się uśmiech.

- Za ile mógłbyś być? – zapytałam

- Za 5 minut, właśnie jadę w twoją stronę – oznajmił

- To dobra, ja czekam – powiedziałam i rozłączyłam się. Złapałam za moją torebkę i wsadziłam do niej telefon. Odłożyłam ją na miejsce i ruszyłam ku pokojowi mojej córki.

- Emily! – krzyknęłam wchodząc po schodach.

- Tak mamo? – zapytała przybiegając do schodów.

- Ja muszę pilnie wyjść, zajmie się tobą wujek Zayn – poinformowałam ją, a ona kiwnęła głową w znak iż rozumie przekazane jej informację. Uśmiechnęłam się i pocałowałam ją w czoło, po czym odwróciłam się na pięcie i zeszłam ze schodów.

- Demi! – usłyszałam dźwięczny głos mojego brata i uśmiechnęłam się mimowolnie, drugi raz dzisiejszego dnia się z nim spotkałam, a i tak cieszę się jak za pierwszym razem.

- Jestem, jestem – powiedziałam podchodząc do niego. – Dzięki że się nią zajmiesz – powiedziałam.

- Nie masz za co, a teraz leć bo się spóźnisz – powiedział, a ja zrobiłam to co powiedział. W głębi serca czułam że muszę jechać do tego producenta, ale nie wiedziałam dlaczego. Moje serce chciało jechać, ale umysł mówił lepiej nie. Pokręciłam głową usiłując przestać o tym myśleć.

                                                 ***

Wziąłem głęboki oddech i nacisnąłem na klamkę od drzwi biura Dereka. Derek Fox, nasz producent od czasu kiedy ojciec Demi dowiedział się o swojej chorobie, jest nam go tak strasznie żal. Jest naprawdę świetnym producentem oraz dobrym człowiekiem.

- Przepraszam cię Derek, nie chciałem, ale wiesz jak ten czas leci – powiedziałem przekraczając próg.

- Masz szczęście że wasza stylista jeszcze nie przyjechała – powiedział, a ja spojrzałem na niego zaskoczony.  Czyli teraz znajdzie się odpowiedź na moje pytanie.

Po chwili usłyszeliśmy dźwięk pukania w drzwi.

- Proszę ! – krzyknął  Derek. A drzwi otworzyły się. Kiedy spostrzegłem osobę w nich stojącą, zamarłem. Moje serce stanęło. A wszystkie uczucia sprzed 8 lat wróciły. Miałem ochotę podbiec do niej i pocałować ją. Zauważyłem także że się zmieniła, inaczej się ubiera. W ogóle inaczej wygląda. Wróciła, kobieta która skradła moje serce wróciła.

                                  

 ** 

Trudno było mi go napisać wiedząc że to jeden z ostatnich, ale jest. Rozdział dedykuję WerQ :) Proszę o komentarze 

Do napisania