Rozdział 25

Nie wiedziałam co powiedzieć, stałam tak i otwierałam i zamykałam usta niczym ryba. On przyglądał mi się uważnie, a ja miałam ochotę zniknąć. Myślałam że to spotkanie u jego producenta była ostatnim na kilka tygodni, a przynajmniej dni. Oblizałam lekko usta, które wyschły mi po kilku tur nadwyrężania ust. Przymknęłam oczy i spuściłam głowę. Czułam się fatalnie, ale przecież to nie ja powinnam się tak czuć.

- Fajnie cię znów zobaczyć – powiedział przerywając niezręczną ciszę, a we mnie pojawiła się panika. Co miałam odpowiedzieć? Czy tęskniłam? I to cholernie. Nie odpowiedziałam nic, co spowodowało u niego lekkie zmieszanie. Zebrałam się na odwagę i spojrzałam na niego. Miał oczy pełne smutku, żalu i poczucia winy.

- Po co tu przyszedłeś? – zapytałam, co było trudne. Tak naprawdę chciałam powiedzieć całkiem co innego, ale moje usta same wypowiedziały te słowa.

- Tęskniłem – powiedział,  a ja prychnęłam. Miałam ochotę się roześmiać. Osiem lat temu mówił mi że kocha, a co z tego wyszło? Że zdradza mnie. Nie jest wierny, a jedynie udaje. Nie zmienił się. Ale czy teraz nie zmieniła się jego psychika?

- Nie zamierzam tego słuchać – powiedziałam stanowczo, nie wiedziałam czym spowodowane były moje uczucia. Na zewnątrz byłam stanowcza, ale moje serce krzyczało z tęsknoty.

- Proszę, Demi – powiedział błagalnie, a moje serce zaczęło bardziej krwawić. Spuściłam głowę i przełknęłam głośno ślinę. Przymknęłam powieki spod których wypłynęły słone krople.

- Proszę, wyjdź – powiedziałam równie błagalnym tonem. Mężczyzna popatrzył na mnie jeszcze przez kilka sekund i odwróciwszy się na pięcie opuścił biuro. Podeszłam do okna, a ciało objęłam szczelnie rękoma. Byłam zła na siebie. Ale także i zadowolona. Nie rozumiałam tego. Moja duma… była zbyt silna by pozwolić przejść przez jej mur miłości.  

Wiedziałam że teraz nie będzie tak jak dawniej, że koniec z błogim życiem, że trzeba stawić czoła przeszłości. Przymknęłam powieki spod których wypłynęła kolejna porcja łez. Pociągnęłam nosem i otarłam mokre policzki.

- Czemu? Czemu ja? – zapytałam szeptem. Skierowałam te pytanie do Boga jak i do siebie. Chciałam cofnąć czas, wrócić do czasu kiedy poznałam Joe i nie pozwolić sobie, albo raczej swojemu sercu zakochiwać się w nim. Ale czy naprawdę tego pragnęłam, czy tylko wmawiałam sobie że tak jest?

- Głupia miłość – powiedziałam do siebie i wróciłam do pracy. Ale mój umysł tak naprawdę dalej był gdzieś indziej, pełen myśli o nim i naszej miłości.

                                                                 ***

Usiłowałem, pragnąłem, chciałem przeprosić, ale ona… nie dała mi nawet dojść do słowa. Rozumiałem ją, wiedziałem że zadałem jej ból, ale nie miałem zamiaru się poddawać. Nasza miłość jest jak piosenka, może i usiłujesz jej zapomnieć, ale ona gdzieś dalej tam, w twojej głowie jest.

Jechałem, ale swoją uwagę skupiałem bardziej na tej uroczej szatynce niż na jezdni. W pewnym momencie przed moimi oczami pojawił się tir, a do mojej głowy wróciły wspomnienia. Wszystko potoczyło się szybko, a po chwili poczułem jedynie uderzenie i silny ból. Jedyne co widziałem to ciemność.

                                                                 ***

Siedziałam przed telewizorem i oglądałam jak zawsze o tej porze widomości. W pewny momencie na ekranie pojawiły się sceny z jakiegoś wypadku. Po krótkiej chwili pojawił się nagłówek.

Joe Jonas, jeden z członków słynnego zespołu Jonas Brothers miał wypadek.

Przeczytałam tekst i zamarłam. Nie wiedziałam co mam czynić, czy jechać do szpitala, czy może jednak poczekać? Wybrałam to drugie i wsłuchiwałam się w słowa wydobywające się z odbiornika.  

- Jeden z członków słynnego zespołu Jonas Brothers miał wypadek. W jego samochód z wielką prędkością uderzyła ciężarówka. Nie znamy szczegółów wypadku, ale wiemy że stan pac jęta jest bardzo ciężki. – powiedziała prezenterka, a moje serce zatrzymało się, nie wiedziałam nawet gdzie leży, w jakim szpitalu. Wiedziałam że nie podadzą w mediach takich informacji, więc jedynym wyjściem było zadzwonienie do Seleny.

Wzięłam do dłoni aparat i wybrałam numer przyjaciółki. Jeden sygnał, drugi..

- Tak słucham – usłyszałam pozornie spokojny głos, ale w głębi słyszałam rozpacz i zmartwienie.

- Selena, słyszałam o wypadku, powiesz mi gdzie zawieźli go? – powiedziałam na jednym wydechu, gotowa już do wyjścia.

- Świętej Maryii Panny – powiedziała – nie martw się dziewczynkami zajęła się ich babcia – dodała, a ja czym prędzej wybiegłam z domu i ówcześnie zamykając go, z czym miałam dość duży problem pobiegłam do samochodu. Wzięłam kilka większych oddechów i ruszyłam w stronę placówki.

Dojechałam na jej teren i szybko wbiegłam do budynku.

- Gdzie leży Joe Jonas? – zapytałam pielęgniarkę, a ona spojrzała na mnie dziwnym wzrokiem.

- Kim pani jest dla niego? – zapytała, a ja nie wiedziałam co powiedzieć.

- Jestem matką jego córki – powiedziałam, a ona zaśmiała się. Spojrzałam na nią pytająco.

- Takie kity wciskaj innym, nie mnie. Dobrze wiem że Joe nie ma córki, a ty to pewnie kolejna szalona fanka, która chce uzyskać informacje – powiedziała, a ja miałam ochotę się na nią rzucić, nie dlatego że naskakiwała na mnie, ale dlatego że uniemożliwiała mi zobaczenie go.  

- Demi ! – krzyknęła Selena, a na twarzy pielęgniarki pojawiło się zmieszanie i zdziwienie. Spojrzałam na przyjaciółkę, była cała zapłakana, podbiegłam do niej i wpadłam w jej ramiona. Płakałam i to bardzo, nie obchodziło mnie jak wyglądać będzie moja twarz po tej dawce łez.

- Co z nim? – zapytałam, a ona załkała.

- Właśnie go operują, jest w stanie bardzo złym, ta operacja zadecyduje o wszystkim. Na szczęście ciężarówka nie wjechała w niego od strony kierowy. Inaczej nie byłoby go już z nami. – powiedziała, a ja wtuliłam się w nią jeszcze bardziej. Czułam że w pewnej części to moja wina. Ale teraz już wiedziałam, wiedziałam że go kocham. Moje serce kochało i wygrało z dumą.

- Demi? – zapytał Nick, był cały zapłakany. Selena wypuściła mnie ze swoich uścisków, a ja wpadłam tym razem w ramiona brata mojego ukochanego.

                                                                      ***

- Przepraszam Demi – powiedział, a po moich policzkach spłynęły łzy. Spojrzałam na niego moimi smutnymi oczami i przełknęłam lekko ślinę.

- Nie masz za co, już dawno ci wybaczyłam – powiedziałam, a on podszedł do mnie i ujął moją twarz w dłonie. Spojrzał  mi w oczy i przybliżył się do mnie. Najpierw jego usta lekko musnęły moje usta, jakby chciały się upewnić czy na pewno mogą. Ale po chwili muśnięcie przeistoczyło się w namiętny pocałunek, a ja założyłam ręce na jego szyję.

- Czy jest tu ktoś z rodziny pana Jonasa? – te oto pytanie wzbudziło mnie z pięknego snu. Otworzyłam oczy i wstałam szybko z krzesła.

- Ja – powiedziałam niepewnie – jestem jego narzeczoną – wymyśliłam na poczekaniu.

- Tak więc operacja pani narzeczonego udała się, ale pozostanie on w śpiączce. Wypadek spowodował obrzęk mózgu. Nie mogę pani gwarantować że po wybudzeniu, nie będzie żadnych skutków wypadku. – powiedziała, a ja zastanawiałam się o co jej chodzi.

- Czyli? – zapytałam, a ona wzięła głęboki wdech.

- Czyli pani narzeczony może albo zostać kaleką, albo stracić pamięć – powiedziała, a aj usiadłam na krześle. Pani doktor zostawiła mnie samą, a w drzwiach zobaczyłam Nicka i Selena z kubkami z kawą.

- I co? – zapytała Selena, kiedy podeszli do mnie. Spojrzałam na nią zapłakanymi oczami i przełknęłam głośno  ślinę. Jej twarz przyjęła kamienny wyraz.

- Operacja się udała – powiedziałam, a oni odetchnęli – ale ma obrzęd mózgu który spowodował śpiączkę, po wybudzeniu mogą być jakieś skutki uboczne, może mieć amnezję, ale nawet zostać kaleką. – powiedziałam, a po moim policzku spłynęła łza. Chciałam by zapomniał o mnie, ale nie w taki sposób. 

                                                                    *** 

O i napisałam, wiem że nie było tu dawno rozdziału, ale już jest. Coś mnie wzięło dziś z tym wypadkiem i oto taki rozdział. 

Do napisania